ถ้าเป็นพ่อ ก็จงเป็น ให้เป็นพ่อ
เป็นเพียงให้ ผีหัวร่อ หรือพอไหว
เดี๋ยวนี้เป็น กันจนผี ขี้คร้านไย
พ่ออะไร ให้ลูกจูง จมูกพา
พ่อรุ่นนี้ เฝ้าพิรี้ พิไรปลอบ
ให้ชื่นชอบ สุดแต่ลูก จะปรารถนา
จะตอบลูก ก็ตอบไม่ถูก ว่าเกิดมา
เพื่ออะไร กันหนา ยังมืดมนท์
พ่อไม่รู้ ลูกจะรู้ ได้อย่างไร
จะเดินไป ทางไหน ยังสับสน
ทำอะไร ได้ไม่- ถึงเสี้ยวคน
ลูกของตน พ่อฆ่า สาแก่ใจ ฯ